O Staszku, który chciał być kucharzem

Cześć,

Jak dobrze wiemy, ciężarne kobiety miewają różne, dziwne upodobania. Jedne lubią opierniczyć na wieczór słoik korniszonów z majonezem i popić to wiadrem kakao, inne oglądają horrory do 4 nad ranem, choć do tej pory bały się nawet Muminków. Moja Mama natomiast, gdy nosiła mnie w brzuchu, zmuszała ojca do wycieczek po CPN-ach. Tam uchylała szybę i – jak sama przyznaje – „sztachała się” oparami benzyny. To, jak się później okazało, wywarło ogromny wpływ na moją psychikę i całe późniejsze życie.

W szkole podstawowej zamiast uczyć się pisać i czytać, wolałem rysować w zeszycie samochody. Nie potrafiłem dodać dwóch do dwóch, ale wiedziałem ile koni mechanicznych ma każdy oferowany wówczas w Europie samochód. Oraz do ilu kilometrów na godzinę jest w stanie się rozpędzić. Pierwszy raz samodzielnie prowadziłem auto w wieku 12 lat. Rozjechałem wtedy kurę sąsiadki i uszkodziłem ogrodzenie. W dorosłość wkroczyłem 23 października 1999 r., a już 24 zdawałem egzamin na prawo jazdy.

Chyba tylko jedną rzecz kocham równie bardzo, jak motoryzację. Jedzenie! I sam proces jego przygotowywania. To chyba też zasługa Mamy, która od lat prowadzi różne jadłodajnie. Długo zastanawiałem się zatem, jak można pożenić te dwie pasje, ale okazało się, że ktoś zrobił to już przede mną, wynajdując McDrive’a. Nie zmienia to faktu, że samochody mają sporo wspólnego z jedzeniem. Pewnie znacie to uczucie, kiedy w restauracji wstajecie od stolika z przekonaniem, że zjedzone danie było warte każdej wydanej na nie złotówki. Ale być może znacie też takie, gdy postawiono przed wami talerz o średnicy pierścienia Jowisza, a na jego środku znajdował się kleks, który w menu był opisany jako zupa. Bardzo droga zupa.

Dokładnie tak samo jest z autami. Jedni lubią, gdy dostają mało za dużo pieniędzy, inni zupełnie odwrotnie – chcą mieć jak najwięcej, wydając przy tym jak najmniej i są w stanie przymknąć oko na fakt, że w parówce znalazły się trociny i żwir. Ja stoję gdzieś po środku i jestem wyznawcą „zbilansowanej diety”. Cenię sobie samochody, które zostawiają człowieka z uczuciem sytości, ale nie ciężkości. Auta, które przygotowano z bardzo dobrej jakości składników, ale nie podniesiono w związku z tym ich cen do abstrakcyjnych poziomów. No i wreszcie samochody, które są dobrze doprawione i estetycznie podane. Właśnie z tych względów spodobała mi się Kia. I to do tego stopnia, że założyłem bloga, poświęconego wszystkiemu, co serwuje koreańska marka i co jest z nią związane.

Mam nadzieję, że to, co tutaj przeczytacie i zobaczycie, będzie Wam smakowało. Smacznego!

Staszek Tinger

s.tinger@kiawiarnia.pl